დიდება შენდა

1.«Laudato si’, mi’ Signore», – «დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო». ამ მშვენიერი საგალობლის სიტყვებით, წმ. ფრანცისკე ასიზელი შეგვახსენებს, რომ ჩვენი საერთო სახლი მიაგავს დას, რომელთან ერთადაც ვცხოვრობთ, და მშვენიერ დედას, რომელიც თავისი მკლავებით გულში გვიკრავს: «დიდებულ იყავ, უფალო ჩემო, დისა ჩვენისთვის დედამიწისთვის, რომელიც ყოველს აცოცხლებს და განაგებს, და წარმოშობს სხვადასხვა ნაყოფს, ფერადი ყვავილებითა და ბალახითურთ».1  

2. ეს ჩვენი და ახლა შემოგვღაღადებს იმ ვნების გამო, რომელიც მას მივაყენეთ იმ სიკეთეების უპასუხისმგებლოდ და ბოროტად გამოყენებით, რომლებიც ღმერთმა მიუბოძა მას. ჩვენ ვიქეცით მის მებატონეებად, ისე რომ ჩვენი სურვილისამებრ განვძარცვავთ მას. ცოდვით ნაიარევ ჩვენ გულებში არსებული ძალადობა იმ სნეულების სიმპტომებშიც ვლინდება, რომელიც ასე თვალსაჩინოა ნიადაგში, წყალში, ჰაერსა და სიცოცხლის ყოველგვარ ფორმაში. ამიტომაც, ყველაზე მიტოვებულ და ცუდად მოპყრობილ უპოვრებს შორის იმყოფება  ჩვენი დათრგუნვილი და განადგურებული დედამიწაც; იგი «ერთიანად გმინავს» (რომ 8,22). დაგვავიწყდა, რომ თავად ვართ მიწის მტვერი (შეად. დაბად 2,7); ჩვენი სხეულები მისი ელემენტებისაგან შედგება, მის ჰაერს ვსუნთქავთ და მისი წყლებიდან ვიღებთ სიცოცხლეს და ენერგიას.

მეტის წაკითხვა…

თარგმანის ავტორი : ირაკლი ჯავახიშვილი